Ελισάβετ Μουτάφη: «Έχασα το βαφτιστήρι μου, 13 χρόνων»
Συνέντευξη στο περιοδικό Hello παραχώρησε η Ελισάβετ Μουτάφη, η οποία πρωταγωνιστεί στη σειρά «Βραχιόλι της φωτιάς» και μίλησε για τον ρόλο της, για τις δύσκολες στιγμές που περνάει αλλά και για την απώλεια του πατέρα της.
Η γυναίκα που υποδύεσαι είναι ηρωίδα. Πως βιώνει τις τραγωδίες της;
Διαλύεται μέσα της, αλλά σηκώνεται και συνεχίζει. Πιστεύει και, όταν πιστεύεις, είσαι δυνατός. Πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων, πιστεύει στο ότι το καλό θα επικρατήσει, ότι τα πράγματα θα εξηγηθούν, ότι αυτό που συμβαίνει θα ανατραπεί.
Πιστεύει στον Θεό, αλλά πιστεύει και στην οικογένεια της. Έτσι ήταν και είναι οι εβραίοι, πιστεύουν πολύ στη δύναμη της οικογένειας.
Εσύ, αντίστοιχα, πώς βιώνεις τις δικές σου δύσκολες στιγμές;
Ο χαμός της γιαγιάς και του παππού μου, οι οποίοι με μεγάλωσαν, με πόνεσε πολύ. Πρόσφατα, όμως, έχασα τον πατέρα μου, στον οποίο είχα μεγάλη αδυναμία, είχα μια εξάρτηση από εκείνον. Το να χάνεις το γονιό σου, και μάλιστα σε μια ηλικία κατά την οποία συνειδητοποιείς πράγματα, μοιάζει δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Νιώθω ότι δεν μπορώ να το διαχειριστώ, αλλά μάλλον το κάνω με έναν τρόπο. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.
Πριν από αυτό, μια άλλη προσωπική τραγωδία ήταν όταν έχασα το βαφτιστήρι μου, 13 χρόνων. Από εκεί και πέρα, πάλεψα πολύ με τον εαυτό μου και κατάλαβα τη ματαιότητα των πραγμάτων. Μια τέτοια απώλεια αλλάζει τον τρόπο της σκέψης σου.
Μπόρεσες να σταθείς στους γονείς του παιδιού;
Δεν ξέρω αν μπόρεσα να το κάνω. Ήμουν εκεί επειδή ήθελα κι επειδή δεν μπορούσα να μην είμαι εκεί. Μόνο έτσι ένιωθα και κοντά στο παιδί, στον Μιχάλη μου. Το ζήσαμε τρία χρόνια αυτό με την αρρώστια του. Δεν ξέρω αν είμαι δυνατή, ξέρω όμως ότι αυτό το παιδί έδινε δύναμη και σε μένα και στους γονείς του. Εκείνοι, από την άλλη, είναι οι πιο δυνατοί άνθρωποι που έχω γνωρίσει. Το λέω και ανατριχιάζω. Τους θαυμάζω όσο δεν μπορείς να φανταστείς.
Ήταν πιο δύσκολη η απώλεια του πατέρα σου για σένα, όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο την αντιμετώπισες;
Δεν μπορώ να συγκρίνω. Ο πόνος είναι τεράστιος, αλλά δεν είναι κάτι που μπορώ να ορίσω, είναι φρικτά δύσκολο. Αυτές οι δύο απώλειες έχουν γράψει μέσα μου και δεν ξεπερνιούνται. Τι να σου πω, ότι είμαι καλά; Δεν είμαι. Τι κρατάς από τον πατέρα σου; Το χαμόγελό του!
Ο πατέρας μου κατάφερνε με αυτό του το χαμόγελο να μου παίρνει το άγχος, να με πηγαίνει παρακάτω, καθώς είμαι πολύ αγχωτική. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην είναι στα πάντα δίπλα μου, από τότε που πήγα να δώσω εξετάσεις στη δραματική σχολή και με συνόδεψε μέχρι τώρα που 45άρισα. Ήταν τόσο δίπλα μου που πονάει πολύ τώρα που λείπει.
